เกิดใหม่ครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีชั่วช้า

นี่ใช่หรือไม่ ที่เขาเรียกว่ายิ่งหลีกหนียิ่งพบเจอ 

“การหมั้นหมายครานี้ เป็นราชโองการของเสด็จพ่อ แค่เจ้าคิดว่าจะถอน ก็ถอนได้ง่ายอย่างนั้นหรือ?”

“ถ้าถอนหมั้นไม่ได้ แต่งแล้วค่อยหย่าก็ได้นี่เพคะ”

“เจ้าอย่าได้ฝันเฟื่องไปนักเลย!”

เป็นนางเองมิใช่หรือ ที่อยากเป็นภรรยาของเขาจนตัวสั่น

มาถึงตอนนี้ ยังกล้ามีหน้ามาพูดเรื่องหย่าเรื่องถอนหมั้น คิดว่าเขาจะหลงกลนางอย่างนั้นหรือ?

ฝันไปเถอะ!

เฉิงอ๋องคิดแล้วพลันก้าวเข้ามาประชิดด้วยแววตาขุ่นมัว

ลู่หลินตกใจผงะถอยหลังไปชนเข้ากับม้านั่ง ร่างบอบบางเสียหลักทำท่าจะหงายหลัง วงแขนแกร่งจึงช้อนเอวคอดกิ่วไว้ตามสัญชาตญาณ

กลิ่นหอมละมุนเข้ามาปะทะจมูกของเขาในทันทีที่เรือนกายเล็กเข้ามาใกล้ เฉิงอ๋องพลันมีใบหน้าชะงักงัน

พอได้สติ ลู่หลินคิดจะรีบผละออก หากแต่พื้นที่ที่ทั้งสองยืนอยู่กลับไม่เอื้ออำนวย จำต้องเงยหน้ามองเขา

“ช่วยปล่อยหม่อมฉันด้วยเพคะ!” นางเอ่ยอย่างไม่พอใจ

คราแรกเฉิงอ๋องคิดจะสลัดออก แต่พอเห็นอย่างนั้นแล้ว เขาไม่เพียงไม่สลัดนางออก ยังรั้งร่างเล็กเข้ามาแนบสนิทจนไม่มีช่องว่าง ยิ่งนางทำท่ารังเกียจเขายิ่งอยากจะเอาชนะ

รังเกียจมากนักใช่หรือไม่....ฮึ!

ไม่รอให้นางตั้งตัว ริมฝีปากของเขาพลันประกบลงบนริมฝีปากบางทันที